به بهانه دوازدهمین ساگرد غروب استاندار فقید قزوین و همسفرانش: مرحوم امامی؛ خودش بود
به بهانه دوازدهمین ساگرد غروب استاندار فقید قزوین و همسفرانش:
مرحوم امامی؛ خودش بود
سی و دو سال پیش دقیقا در همین ایام که امتحانات پایان ترم رشته علوم اجتماعی را در مرکز تربیت معلم شهید رجایی سپری می کردیم و خود را برای خدمت در دستگاهی که آن روزها سنگر تعلیم و تربیت می نامیدند آماده می ساختیم و «در عنفوان جوانی، چندانکه افتد و دانی »آن هم در آغازین سال های ایران پس از انقلاب که با آرمان های متعالی و اهدافی مقدس، رسالتی پیامبرانه را در چشم انداز خویش ترسیم می نمودیم؛ از استاد فرهیخته و مفخر شهر و استان قزوین دکتر قاسم انصاری که در دو درس فارسی عمومی و تاریخ ایران قبل از اسلام افتخار شاگردی ایشان را داشتم و بعدها در دوره کارشناسی ارشد نیز این افتخار مجددا حاصل گردید خواستیم تا پندی پدرانه و حرفی حکیمانه را بدرقه راهمان سازد تا در رسالتی که خیلی خطیرش می‌انگاشتیم آویزه گوش سازیم و بکار بندیم؛ و آن پیر این سال ها و فرزانه همه ایام با نغز کلامی موجز اینگونه دلالت مان کرد که: «خودتان باشید.»
«خود بودن یا نبودن» مسئله امروز جامعه ماست، هر چند گویا ریشه این پدیده در تاریخ این کهن دیار کم از قدمتش نیست. و این حافظ است که دیوانش را زبور عشق خوانند وگزافه نخواهد بود که اگر آن را پزواک«ناخودی» مردم عصر خویش نیز بدانیم، آنچنانکه از«آن کار دیگر کردن زاهدان در خلوت» بر می‌آشوبد و «می خوارگی و خوش باشی »را بر «دام تزویر کردن قرآن» رجحان می بخشد و« محتسب را مست ریا» و «شیخ و واعظ»را یکسره در تزویر می بیند.
تحلیل واقع بینانه این است که این پدیده را تبعه طبعی جوامع ایدئولوژیک بدانیم و این قرآن که در بزرگترین سوره اش – بقره – با 5 آیه درباره متقین آغاز می شود و در ادامه 2 آیه درباره کفار دارد و با بیش از 10 آیه درباره منافقین ادامه می یابد بزرگترین گواه این مدعاست.
هزار چهره گی و چند شخصیتی و تذبذب و تلوّن و بر زبان راندن آن چیزی که در دل نیست و در دل داشتن آنچه که خلاف آن بر زبان جاری می شود پدیده ناخوشایندی است که اخلاق عمومی را بشدت تنزل بخشیده و اعتماد عمومی را تا سر حد عدم به سقوط کشانده است و ملتی را که به سلمان فارسی که آفتاب به راستگوتر از او نتابید مباهی است به دام خویش اسیر کرده است.
باری این مقال را فرصت این مجال نیست و این مقدمه گفته آمد تا به بهانه یاد کردی از مرحوم امامی (ره) استاندار فقید استان به بعدی از شخصیت آن مرحوم که چند سالی مفاخرت ملازمت ایشان را داشته ام بپردازم که همان «خود بودن» آن مرحوم است.
مرحوم امامی آنچه را که می اندیشید عینا در گفتار و کردار جاری و ساری می ساخت و آنچه را که بر زبان می راند تراوش فکر روشن و باور ضمیر پاکش بود. راز ماندگاری یاد و نام او در ذهن و زبان همه اقشار و گروه ها و جناح ها ،اعتقاد به تسامح و وسعت مشربی بود که به او فرصت تعامل واحترام به تمام نحله های سیاسی و مذهبی را می بخشید. مردم سالاری و پاسخگویی باور عمیق وی بود. روزی که تصویر دست خطش را که در پاسخ به یکی از اهالی روستای (فشک) نگاشته بود جهت تاسی سایر مدیران به دستگاه های دولتی ابلاغ کردم بشدت برآشفت و گفت: این امری عادی و وظیفه ماست. «مهربانی» و «مردم دوستی» که استاد علی موسوی گرمارودی در وصف آن مرحوم در سوگ نامه اش سروده بود تجلی ضمیر مهربان و قلب رؤفش بود. روزی به آن مرحوم گفتم: تمام کسانی که در روزهای ملاقات عمومی برای مساعدت به شما مراجعه می کنند مستحق نیستند در پاسخ به من گفت: فرض کن 20 درصد اینگونه باشند آیا سزاوار است به خاطر 20 درصد غیر مستحق، 80 درصد مستحق را از از خود برانیم. آنگاه پس از تاملی اندک گفت: مخصوصا این زنان بی سرپرست، (تکرار کرد) این زنان بی سرپرست، اگر ما بدادشان نرسیم گرفتار گرگان این جامعه خواهند شد. و من به یاد این فراز از نامه 53 نهج البلاغه افتادم:
الله الله، فی طبقه السفلی، من الذین لا حیله لهم.
خدا را، خدا را به داد مردم فرودست برسید. همان کسانی که دست شان به جایی بند نیست.
اوج آرامش آن مرحوم را در تصویر وی در کنار مقام معظم رهبری در نمایشگاه توانمندی های استان قزوین که بمناسبت سفر معظم له به استان قزوین در بهمن 82 برگزار شده بود می توان دید که با نهایت آرامش و فارغ از هر دغدغه و تشویش که از نفس مطمئنه اش حکایت دارد به توضیح نمایشگاه مشغول است و بروشنی دلالت دارد که: مرحوم امامی خودش بود.
یادش گرامی و روحش با پاکان و نیکان محشور باد
مدیر کل دفتر امور روستایی و شوراهای استانداری قزوین
