واشنگتن پست نوشت: دولت اوباما در آستانه امضاء بدترین توافقنامه بین المللی در تاریخ دیپلماتیک آمریکاست.
جمعه, ۱۲ تیر ۱۳۹۴، ۰۵:۴۴ ب.ظ
واشنگتن پست: توافق ایران بدترین توافق در تاریخ آمریکا است
روزنامه واشنگتن پست در اینترنت امروز در تحلیلی به قلم چارلز کروتهامر نوشت: آنچه دردسرساز است جزئیات توافق هسته ای با ایران نیست بلکه مفهوم کلی توافق مبتنی بر اندیشه واهی اوباما رئیس جمهور است که منحصرا تنش زدایی با یک رژیم اسلامی افراطی را که هدف اصلی آن زدودن فساد مخرب قدرت و نفوذ آمریکا در خاورمیانه (غرب آسیا) است، ممکن می داند.
وی بر اساس تمایل خود برای تبدیل کردن جمهوری اسلامی به یک «قدرت منطقه ای موفق» عادی و پذیرفته شده تصمیم گرفت وارد مذاکرات هسته ای با این کشور شود. در آن زمان تهران به شدت تحت فشار رژیمی از تحریم های بین المللی بود که با دشواری طی یک دهه برقرار شده بود - ارزش ریال در حال سقوط بود، تورم رو به افزایش بود، رشد اقتصادی کاهش یافته بود.
آنوقت اوباما بجای استقبال از تلاش کنگره برای تشدید تحریم ها جهت اعمال فشار بیشتر بر روحانیون، ضمن شروع مذاکرات مبادرت به تخفیف تحریم ها نمود که میلیاردها دلار به اقتصاد ایران تزریق کرد (که در سال دو هزار و چهارده مجددا رو به رشد رفت) و پیشاپیش به حق ایران در غنی سازی اورانیوم اذعان کرد.
اوباما که به شدت در پی به جا گذاشتن میراثی از خود است، از آن زمان و از فرط استیصال از هر خط قرمزی که دولتش برای هر توافق قابل قبول ضروری اعلام کرده بود، کوتاه آمده است.
بازرسی ها: قرار بود بازرسی ها بطور نامحدود و در هر زمان و مکان باشد. اما اکنون دسترسی نامحدود به «دسترسی مدیریت شده» تبدیل شده است. مذاکره کنندگان هسته ای باید برای انجام بازرسی ها با ایران گفتگو کنند و تایید آنرا دریافت نمایند که به آنها (ایرانیان) امکان رد یا تاخیر قابل توجه با هدف پنهان سازی فعالیتهای سری را خواهد داد.
دولت اوباما در توجیه این مسئله نقش وکیل ایران را بازی کرد و گفت که هر چه باشد، «آمریکا به هیچکس اجازه ورود به هیچ مرکز نظامی را نمی دهد، کار درستی نیست» - مسئله ای که نشان می دهد چقدر از مواضع مان کوتاه آمده ایم.
صرف نظر از بی معنی بودن مقایسه آمریکا با بدترین تروریسم دولتی جهان، اگر قرار بود ما موضع ایران را طوطی وار تکرار کنیم، چرا پس از اصرار مکرر بر ضرورت دسترسی آزاد در هر رژیم بازرسی، نوزده ماه برای اینکار صبر کردیم؟
شفاف سازی در مورد فعالیتهای هسته ای گذشته: توافق موقت کنونی که مذاکرات نوزده ماهه گذشته با نظر به آن صورت گرفت، ایران را دقیقا به این کار ملزم می سازد. تهران هیچ اقدامی بعمل نیاورده است. دولت اوباما بر ضرورت این شفاف سازی تاکید داشت چون بدون هیچ مبنایی چطور می توان پیشرفتهای غیرقانونی در برنامه هسته ای ایران در آینده را راستی آزمایی کرد؟
پس از درخواستهای پیوسته برای دسترسی به دانشمندان، طرحها و تاسیسات تسلیحاتی آنها (ایرانیان)، جان کری وزیر خارجه آمریکا دو هفته قبل علنا با رد چنین ضرورتی گفت که توجه اش بر آینده متمرکز است نه دغدغه درباره گذشته، و اینکه ما «اطلاع مطلق» از برنامه ایران داریم- ادعایی که مشاوران وی روزها سعی در توجیه آن داشتند.
به ما گفته می شود، نگران نباشید. شفاف سازی پس از امضاء توافق نهایی صورت خواهد گرفت. مضحک است.
اگر ایرانیان تحت رژیم کنونی تحریم ها از افشاء فعالیتهای قبلی شان طفره رفته اند، با چه منطقی پس از لغو تحریم ها به چنین تعهدی پایبند خواهند بود.
لغو تحریمها: قرار بود لغو تحریم ها تدریجی و مرحله ای همراه با راستی آزمایی تدریجی پایبندی ایران به تعهداتش توسط آژانس بین المللی انرژی اتمی صورت گیرد. اکنون قرار است سرمایه ای بالغ بر صد و پنجاه میلیارد دلار را پیشاپیش به عنوان پاداش امضا توافقنامه آزاد کنیم که بیست و پنج برابر بودجه سالانه سپاه پاسداران ایران است و برای دامن زدن به طیفی از تجاوزی گری تشدید شده ایران از یمن تا لبنان و بحرین کافی است.
با اینحال سه ماه قبل، اوباما با بی تفاوتی نسبت به لغو فوری تحریم ها گفت که این مسئله اصلی نیست. مسئله واقعی بازگشت پذیری تحریم ها در صورت نقض تعهدات ایران است.
اما چنین چیزی اثبات نخواهد شد. رژیم بازرسی ها مضحک و رویه های بوروکراتیک بی پایان است. بعلاوه آیا اعمال مجدد تحریم ها توسط روسیه و چین قابل تصور است؟ یا اینکه شرکتهای تجاری بیشمار اروپایی که برای پیوستن به ایران به محض امضا توافقنامه آماده می شوند، به راحتی به کشورشان باز می گردند؟
تحریم های غیرمرتبط با برنامه هسته ای: دولت اوباما اصرار داشت که گفتگوهای هسته ای بر تحریم های مجزایی که به علت تجاوزگری ایران و تروریسم اعمال شده است، تاثیر نخواهد داشت اما اکنون از لغو همه چیز سخن می گوید.
کلا فهرست مواردی که از مواضعمان کوتاه آمده ایم، نگران کننده است: بازرسی های سرزده، افشاء فعالیتهای هسته ای قبلی، لغو تدریجی تحریم ها، حفظ تحریم های غیر هسته ای.
چه باقی می ماند؟ یک سند تسلیمی از نوعی که کشورهای شکست خورده در تلاش برای صلح ارائه می دهند. در نظر بگیرید: قوی ترین ارتش و قدرت اقتصادی جهان با حمایت پنج قدرت مهم دیگر، مجهز به رژیمی از تحریم های کوبنده، در آستانه امضاء بدترین توافقنامه بین المللی در تاریخ دیپلماتیک آمریکا است.
چطور کار به اینجا کشید؟ با واگذاری هر امتیازی. اوباما و کری این مسئله را روشن کردند که به شدت در پی دستیابی به توافق اند.
آنها به این توافق خواهند رسید. اوباما میراثش را بدست می آورد. کری جایزه نوبلش را دریافت می کند. و ایران به بمب دست خواهد یافت.
سایت الف
