بدتر از روزه خواری توجیه آن است
سه شنبه, ۸ تیر ۱۳۹۵، ۰۲:۴۳ ب.ظ
بدتر از روزه خواری توجیه آن است
به گواه تقویم و ساعت ماه رمضان جاری، دارای بلندترین روزها و طولانی ترین ساعات برای روزه داران بوده و این اتفاق هر ۱۰۰ سال یکبار رخ می دهد.
روزه به عنوان یکی از فروع دین، در کنار اجر معنوی، مسائل فیزیولوژیکی و روحی روانیِ متعددی را دربر می گیرد. در مورد مزایای انجام فریضه ی الهی روزه همیشه صحبت های متفاوتی از جانب کارشناسان مختلف انجام شده است.
مسئله ای که سوای این بحثها وجود دارد، لزوم نگه داشته شدن احترام شهروندان روزه دار توسط دیگران است. نگه داشته شدن حرمت فردی که در ازای عملی که انجام می دهد هیچ گونه توقع و چشمداشتی از دیگر هم نوعانش ندارد، مگر حفظ شدن حرمت زبان روزه اش. درک کردن شرایط اطرافیان شاید یکی از اولین اصول انسانی باشد که فرد با رعایت آن، فهم و شعور خود را به نمایش می گذارد.
اولین مسئله ی که در هنگام بروز اینچنین رفتار هایی باید در نظر گرفت، لزوم حفظ حریم ها توسط افراد است.اما متاسفانه این مساله به همین جا ختم نمی شود. در سالهای پیش حتی شاهد ضرب و جرح و حتی کشته شدن افرادی بودیم که از آن ها به عنوان ناهی از منکر یاد می شود. ناهیان از منکر که در صورت مشاهده ی روزه خواری علنی، برای ارشاد و متوجه ساختن فرد روزه خوار وارد میدان شده و با تذکر زبانی او را از این عمل برحذر می دارند. اما این بیم دهندگان در مواردی مورد ضرب و شتم قرار گرفته و حتی به شهادت رسیده اند.
در مقابل رفتارهای خشنی که در مقابل تذکر ناهیان صورت گرفته است، رفتار دیگری را شاهد هستیم که عده ی بیشتری را در بر می گیرد. آنچه این سالها بیشتر شاهد بروز آن بوده ایم، نوعی بی تفاوتی به حفظ حرمت روزه داران در سطح جامعه است که حتی گاهی می توان آن را رفتاری تعمدی و یا نوعی دهن کجی به هنجار ها دانست.
اگر در گذشته استعمال دخانیات در ماه رمضان، آنهم در ملاء عام منجر به اعتراض و یا تذکر دیگران می شد، حالا شاهد سر کشیدن بطری نوشیدنی، جویدن آدامس و خوردن انواع مواد غذایی سبک و تنقلات در خیابان و حتی در واگن های مترو، آنهم در فاصله ی چند سانتی متری لبان خشک فردی روزه دار هستیم.
دلیل آنکه این گونه رفتارها نوعی دهن کجی تعبیر می شود، ارتکاب فرد به روزه خواری در شرایطی کاملاً علنی است. حتی در مواردی اصرار فرد به دیده شدن و یا حتی احساس رضایت از این موضوع در رفتار او هویدا است.
دلیل تراشیِ برخی از افرادی که به اینگونه هنجار شکنی ها دست میزنند هم در نوع خود جالب است. وقتی با این افراد در مورد علت این رفتار نامناسب صحبت می شود، آنها از مشکلات بزرگتر در کشور، فساد، دزدی های کلان،فیش های حقوقی جنجالی ومواردی ازاین دست یاد می کنند و با مقایسه عمل خود با آن اتفاقات رفتار خود را توجیه می کنند.
در مقابل اینچنین سفسطه بازی ها باید مثالی آورد. این افراد اگر خدای ناکرده با نارسایی کلیه مواجه شوند سر خود را به دیوار می کوبند؟ و یا اگر از قلب دردِ خود عاجز شوند، انگشتان خود را قطع می کنند؟ وجود فساد و بی عدالتی چه ارتباطی با انجام فرائض دینی دیگران دارد؟ مگر آن مفسدان روزه بگیر هستند؟ آیا روزه ی حرام خواران در حالی که روزه به جرعه ای آبِ حلال هم باطل می شود، باز هم پابرجاست؟ اگر اینچنین نیست پس علت این قیاس های مع الفارق چیست؟ بر فرض که شخصی از کاستی های کشور کلافه باشد و از اوضاع عصبانی، اما با جویدن آدامس و سر کشیدن بطری نوشیدنی در وسط خیابان قصد رویارویی با چه کسی و چه چیزی را دارد؟
نبود منطق درست و صحیح در پشت اینگونه رفتارها، نشان از بهانه جویی آن افراد برای نشان دادن چنان رفتارهایی است. همانطور که فساد اقتصادی مدیران موجب سرخوردگی و بی اعتمادی پایین دستان می گردد، چنین رفتار هایی بر پیکره ی جامعه خراش هایی سمی وارد می کنند که منجر به کمرنگ شدن ارزش ها آن هم به دلایل بی ربط می شوند.
سالهاست که رسانه ها در ایام ماه رمضان به ارائه برنامه هایی مختص این روزهای مبارک می پردازند. ای کاش در کنار نمایش و پرداختن به مسائل ارزشی، تاملی بیشتری هم در فرهنگ سازی برای حفظ حرمت و شان روزه داران انجام می شد.همچنین لزوم همکاری نهاد های مختلف برای آسایش افراد روزه دار نیازی است که بایدمورد توجه قرار گیرد.
علی نبوی سایت الف
