شورای نگهبان و "اوجب واجبات"
انقلاب مردم ایران در سال 1357 برای این بود که بتوانند حاکمان کشور را خودشان انتخاب کنند. از منظر راهبردی، هر چیزی مانع از تحقق این آرمان تاریخی شود، حرکت در مسیر خلاف آرمان های ملت ایران و بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی ایران است.
همین جمهوری خواهی ایرانیان در طول انقلاب، اتفاقاً به بزرگ ترین پشتوانه نظام جمهوری اسلامی بدل شد چرا که نظام برآمده از دل انقلاب اسلامی، توانست بعد از هزاران سال، مردم ایران را در شکل دهی به ساخت قدرت سهیم کند و مردم نیز با تمام وجود شدند حامی چنین حکومتی؛ جانفشانی های مردم ایران در 8 سال دفاع مقدس دلیل واضحی است بر این حمایت تاریخی.
بدون ورود به مصادیق ، به تلخکامی می توان گفت رویکرد شورای نگهبان در خصوص تعیین رقبای انتخاباتی و محدودسازی قدرت انتخاب مردم، به طور آشکاری در تضاد با آرمان جمهوری خواهی مردم ایران است.
عملکرد شورای نگهبان در بررسی صلاحیت کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری امسال، آشکارا با وجدان عمومی جامعه در تضاد است به گونه ای که از عضو خود شورا (آملی لاریجانی) و برخی فعالان و تشکل های اصولگرا گرفته تا بیت امام و اصلاح طلبان و عموم مردم منتقد چینش کاندیداها هستند. حتی شانس اول ریاست جمهوری (سید ابراهیم رئیسی) نیز گفته است که در حال رایزنی است تا زمینه انتخاباتی رقابتی تر و با مشارکت بالاتر پدید آید، یعنی خود او نیز انتخابات پیش رو را چندان رقابتی و مشارکت آفرین نمی داند.
این که چه کسی در 4 سال آینده رئیس جمهور می شود، مهم است ولی آنچه مهم تر است، مشارکت مردم در انتخابات است. مادام که مردم در انتخابات حضور دارند، معنایش این است که هم آرمان انقلاب اسلامی زنده است و هم امید به آینده وجود دارد.
سرخوردگی ناشی از عملکرد شورای نگهبان، نگرانی عمیقی درباره مشارکت مردم ایران در انتخابات را رقم زده است. بعد از انتخابات سرد و بی رونق مجلس در اسفند 1398، انتظار می رفت فکری برای ترمیم رابطه زخم خورده مردم با صندوق رأی شود ولی اینک شاهد آنیم که نه تنها این زخم پانسمان نشده بلکه نمک هم بر رویش پاشیده اند.
اگر از رهگذر کاهش مشارکت، آسیبی به جمهوری اسلامی برسد، مسؤول مستقیم آن کسانی هستند که مشارکت مردم برایشان بی اهمیت است؛ مقصر، آنانی هستند که کاری کرده اند آن همه شور و اشتیاق انقلابی سال 57 و مجاهدت های 8 سال دفاع مقدس و تلاش های بی وقفه یک ملت به سردرگمی انتخاباتی تنزل یابد؛ گناهکار کسانی هستند که میزان را رأی مردم نمی دانند و ای بسا ترجیح می دهند که میزان مشارکت مردم پایین نیز باشد.
اگر هنوز هم حفظ نظام را اوجب واجبات می دانند تنها راهش اعتماد به مردم است و پاسداری از مشارکت آنان در تعیین سرنوشت خود.
عصر ایران؛ جعفر محمدی -
